R4209-220 Studium biblijne: Boski wybór

Zmień język

::R4209 : strona 220::

Boski wybór

— 1 SAM. 16:1-13 — 2 SIERPNIA —

Złoty tekst: „Człowiek patrzy na to co jest przed przed oczyma, ale Pan patrzy na serce” – w. 7

Wiersz ostatni poprzedniego rozdziału brzmi jak następuje: „Już potym więcej Samuel nie widział Saula, aż do śmierci swojej.” To znaczy, że ponieważ Bóg zerwał z Saulem łączność i nie był więcej jego przewodnikiem, Samuel, jako Boski przedstawiciel, nie był więcej posyłany do Saula z różnymi rozporządzeniami w sprawach królestwa. Zapiski jednak świadczą, że Samuel współczuł z Saulem i litował się nad nim. Dzieci Boże w wieku Ewangelii też niekiedy tak czynią. Zwykle jesteśmy głęboko zainteresowani sprawami tych, z którymi mamy bliższą łączność i czasem możemy być skłonni pomyśleć, że Pan uczynił pomyłkę w postępowaniu z nimi, szczególnie gdy chodzi o naszych bliskich krewnych lub przyjaciół. Musimy nauczyć się tego co Samuel z czasem poznał, iż nie należy kwestionować dróg Bożych, ale spolegać na Jego nieomylnej mądrości w zarządzaniu Jego sprawami. Zganiwszy nieco Samuela, Bóg posłał go aby pomazał następcę Saula. Powiedział mu: „Napełnij róg twój oliwą a pójdź, poślę cię do Izajego Betlejemczyka, bom tam Sobie upatrzył między syny jego króla.” Podobnie gdy nasze dążenia i nadzieje zawodzą, Pan każe nam udać się gdzieś indziej; i pamiętać mamy, że On nie jest zależny od kogokolwiek, ale Sam dogląda Swych spraw według Swojej nieograniczonej woli. Poselstwo Jego brzmi: „Takci będzie Słowo Moje które wynijdzie z ust Moich; nie wróci się do Mnie na próżno, ale uczyni to co Mi się podoba i poszczęści mu się w tym na co je poślę”. Jeżeli to poselstwo odpowiednio ocenimy, będzie ono dla nas pociechą we wszystkich zniechęceniach jakie by na nas przyszły. Poeta wyraził tę sama myśl,

„Tajnymi Bóg kroczy drogami,
By cuda Swe tworzyć przed nami.”

ZATAJENIE PRAWDY

Samuel będąc rozsądnym wiedział, że Saul, zgodziwszy się przyjąć pomazanie na króla, nie życzyłby sobie aby ktoś inny był pomazany na jego następcę; chciałby raczej zachować władzę i stanowisko dla swojego potomstwa. Dla tego Samuel odpowiedział Bogu: „Jakoż mam iść?” Jeżeli Saul dowie się o tym będzie się starał przeszkodzić, może mnie nawet zabić i usprawiedliwić się tym, że zdradzałem króla. Bóg odpowiedział Samuelowi: „Weźmij z sobą jałowicę z stada i rzeczesz: Przyszedłem abym ofiarował Panu.”

Wiele z ludu Bożego, których umysł nie jest odpowiednio zrównoważony w takich sprawach, gotowi zganić takie oświadczenie, jako nieprawdziwe, czyli kłamstwo. Gotowi pomyśleć, że Samuel szedł pomazać króla, bo mu tak Bóg polecił, a składanie ofiary było tylko wykrętem i fałszwym przedstawieniem rzeczy; chociaż nie odważyliby się tak wyrazić tylko dlatego, że to Bóg tak rozkazał, a Prorok Boży wykonał w taki sposób jak Bóg polecił. Nie robi różnicy kto to czynił, zasada jest zawsze jednakowa. Jeżeli takie postępowanie byłoby niewłaściwym dla Samuela, lub kogo innego, to tym więcej niewłaściwym byłoby ze strony Wszechmocnego. Naszym zdaniem jednak jest, że to było właściwym ze strony Boga; i nie mniej właściwym jest dla kogokolwiek innego.

Nie byłoby właściwym mówić, że Samuel idzie składać ofiarę, gdyby on wcale nie miał zamiaru tego czynić, a jedynie dokonać pomazania. Co się tyczy ludności Betlejemskiej, to celem wizyty Proroka było złożenie ofiary. Sprawa pomazania należała wyłącznie do Boga, Isajego i jego rodziny; a ponieważ nie dotyczyła ludności miasta Betlejmu, więc nie było potrzeby im o tym mówić. Pan Jezus też używał takich sposobów podczas Swojej misji na ziemi. Wyrażał się o rzeczach tylko częściowo. Niekiedy mówił w przypowieściach, ażeby słuchające rzesze nie zrozumiały prawdziwego znaczenia Jego poselstwa, jak to Sam objaśnił uczniom, mówiąc: „Warn dano wiedzieć tajemnice królestwa Bożego, ale tym, którzy są obcymi, wszystko się Jawa w podobieństwach; aby patrząc patrzeli, ale nie widzieli, i słysząc słyszeli, ale nie zrozumieli, by się snać nie nawrócili, a byłyby im grzechy odpuszczone” (Mat. 13:11,12). Pan również mówił do uczni: „Mamci wam jeszcze wiele mówić, ale teraz znieść nie możecie” (Jana 16:12). Jest zatym poważnym błędem, mniemać, że zatajenie pewnej części prawdy jest złem; tym bardziej, jeżeli czynimy to dla dobra tego, kogo to dotyczy i jeżeli powiedzenie całej prawdy wyszłoby na jego szkodę. Miłość i rozsądek nakazują zataić to, co jest szkodliwym. Gdybyśmy jednak taili prawdę z pobudek samolubnych, co wyszłoby na czyją szkodę. Miłość i rozsądek nakazują zataić to co godnym nagany. Właściwe zrozumienie tych za-sad będzie pomocnym dla wielu z ludu Bożego i pomoże im ocenić i postępować według rady naszego Pana: „Bądźcie tedy roztropni jako węże, a szczerymi jak gołębice”.

„SPOKOJNELI JEST PRZYJŚCIE TWOJE?”

Tak więc, za Boskim poleceniem, Samuel udał się do Betlejemu. Jako Prorok Boży i były sędzia miał on tak wielkie poważanie, że starsi miasta wyszli na jego spotkanie, będąc w obawie, ze jest przysłany przez Boga z groźnym poselstwem, aby zgromić jakąś nieprawość, zdemaskować jakieś oszustwo i ogłosić karę. Wszystko to wskazuje, że ludzie mieli zaufanie do Proroka jako Boskiego narzędzia, jak również że mieli poważanie dla Boga. Świadczyło to również, ze rządy Boże za pośrednictwem sędziów nauczyły Izraelitów pewnej lekcji.

Na zapytanie: „Spokojneli jest przyjście twoje?” – czyli, innymi słowy: Czy twoje przyjście oznacza dla nas sad, czy błogosławieństwo? Samuel odpowiedział: „Spokojne, przyszedłem abym ofiarował Panu, poświęcież się, a pójdźcie ze mną na ofiarę.” Między innymi, Samuel poświęcił też Izajego, jego synów i wezwał ich również na ofiarę. Składanie ofiary było przyznawaniem się do grzechu, jak również wyrażało wdzięczność Bogu za Jego miłosierdzie względem grzeszników, a w ogólności wyrażało poświęcenie i posłuszeństwo Bogu. Zwykle pewne części ofiary były palone jako całopalenie Bogu, drugie części były spożywane przez uczestników, co reprezentowało przyjęcie błogosławieństw. Możemy przypuszczać, że zebrali się wszyscy, którzy pragnęli przybliżyć się do Boga, przez ofiarę jaką Samuel składał. Po dokonaniu ofiary, Samuel udał się do domu Isajego i tam oglądał jego synów, oczekując rozkazania Bożego, którego z nich ma pomazać na króla.

„BÓG PATRZY NA SERCE”

Zapewne Izajemu było powiedziane aby synowie przyszli przed Samuela jeden po drugim; pierwszy przyszedł Elijab. Gdy Samuel spojrzał na Elijaba. pomyślał sobie, zapewne ten jest pomazańcem Bożym. Lecz rzekł Pan do Samuela: „Nie patrz na urodę jego, ani na wysokość wzrostu jego, gdyżem go odrzucił. Albowiem Ja nie patrzę na to co patrzy człowiek; bo człowiek patrzy na to co jest przed oczyma, ale Pan patrzy na serce.” Jak wzniosła lekcja jest w tym! Tę lekcję można zastosować do każdego człowieka. Pan Jezus też wyraził się w podobny sposób, mówiąc: „Co jest u ludzi wyniosłego, obrzydliwością jest przed Bogiem” (Łuk. 16:15). Nie sądź z powierzchownego wyglądu. Saul miał piękny wygląd, był o głowę wyższy od przeciętnego wzrostu Izraelity. Bóg dozwolił aby Saul był wybrany na króla i przez to pokazał, że zewnętrzny wygląd nie zawsze jest oznaką, że taki człowiek podoba się Bogu. Siedmiu synów Isajego przeszło przed Samuelem i Bóg odrzucił wszystkich siedmiu; w każdym z nich znalazła się jakaś wada wewnątrz, czyli w sercu, która nie była widoczna dla patrzących tylko na zewnętrzny wygląd i którzy z tego powodu mogli mylić się, podobnie jak Samuel, który ze zdziwieniem zapytał Isajego: „Wszyscyż to już synowie twoi?” Isaj odpowiedział: „Jeszcze został najmłodszy, który pasie owce.” Poszlijże, przywiedź go, boć nie usiądzimy aż on tu przyjdzie. Dawid był tym najmłodszym synem i o nim czytamy, że „był lisowaty i wdzięcznych oczu, a piękny na wejrzeniu.” Opis ten zdaje się wskazywać, że Dawid miał piękną cerę, włosy ciemno brunatne. Przypuszczanym jest, że był w osiemnastym roku życia.

„POMAŻ GO, BO TEN JEST”

Tedy rzekł Pan do Samuela: „Wstań a pomaż go, boć ten jest.” Wziąwszy tedy Samuel róg z oliwą, pomazał go w pośród braci jego. Pytanie zachodzi: Dlaczego Bóg wybrał Dawida, a nie którego z braci jego, albo kogo innego z narodu Izraelskiego? Nie można wątpić, że ten wybór był pewny i najlepszy, podobnie jak Bóg uczynił wybór w innych wypadkach, zaznaczonych w Słowie Bożym. Na przykład, apostoł Paweł wykazuje, że Izaak, a nie Ismael, był wybranym nasieniem Później Jakub był wybrany zamiast Ezawa i że wybór jego był przepowiedziany jeszcze przed ich narodzeniem się, iż „Starszy będzie służył młodszemu”. Mając na uwadze informacje poda e w Słowie Bożym, przychodzimy do wniosku, ze chociaż Bóg dał wolną wolę ludziom, to jednak w niektórych wypadkach, do pewnego stopnia Bóg wdaje się w niektóre sprawy i wywiera dodatni wpływ jeszcze w zarodku na rozwój charakteru, jaki Bóg potrzebuje do pewnej służby. To daje się zauważyć w sprawie Jana Chrzciciela. Jest powiedziane, że „Duchem świętym miał być napełniony zaraz z żywota matki swojej”. Apostoł Paweł również oświadczył, że Bóg odłączył go zaraz z żywota matki jego. Z tego rozumiemy, że Boska moc i mądrość kierowały wpływami, które oddziaływały na umysł matki, gdy była w stanie brzemiennym, co wpływało dodatnio na rozwój charakteru dziecka. Wskazaliśmy w szóstym tomie Wykładów Pisma Świętego, ze to powinno pobudzić rodziców, aby dali swojemu potomstwu jak. najlepsze początki rozwoju umysłowego pod względem sprawiedliwości, mądrości, miłości i innych zalet charakteru. Gdyby wszystkie dzieci były tak zrodzone, to pomimo że nie byłyby zupełnie pozbawione śladów grzechu i niedoskonałości (bo nikt nie może zrodzić doskonałych dzieci, nie można wywieść czystego z nieczystego) to jednak byłoby wielkim błogosławieństwem i pomocą dla ludzkości.

To co wyżej przytoczyliśmy, w żadnej mierzenie narusza ludzkiej woli, było tylko przygotowaniem lepiej zrównoważonego umysłu. Dla Pawła zawsze było możliwym odrzucić łaskę Bożą, nie tylko łaskę uzyskaną przed urodzeniem, ale i tą, która nabył z różnych doświadczeń, przez jakie go Bóg później prowadził i dla jego wiary i poświęcenia przyjął go w końcu jako współdziedzica z Chrystusem w królestwie. Jednakowoż Apostoł sam zaznaczył, że dla niego było możliwym opowiadać Ewangelię innym a samemu być odrzuconym (1 Kor. 9:27). Podobnie rzecz się ma z nami. Chociaż jesteśmy powołani, pouczani, przygotowani, pod opatrznościowym nadzorem, aby wszystko wyszło dla naszego najlepszego dobra, to jednak nasza wola nie jest skrępowana; jeżeli byśmy chcieli odrzucić łaskę Bożą, mamy wolność to uczynić.

Nie możemy się dopatrzyć aby w jaki inny sposób jak tylko wyżej podany, powstały tak zacne charaktery wzmiankowane w historii biblijnej jak Abraham, Mojżesz, Dawid, Elijasz, Jan Chrzciciel, apostoł Paweł i inni. Być może, iż Boska opatrzność miała coś do czynienia także z tym, że Faraon już z urodzenia był upartym do najwyższego stopnia. Taka myśl zdaje się wyrażać następujące orzeczenie: „Na tom cię samo wzbudził, abym okazał moc. Moja na tobie”. Gdyby człowiek o innym usposobieniu był naówczas Faraonem, to moc Boża nie mgła by się okazać.

Z zapisków można zauważyć, że bracia Dawida nie rozumieli tego, że ich brat był pomazany na króla. Samuel zapewne wtajemniczył w to Isajego, ojca Dawida, może też powiedział to szeptem Dawidowi lecz ogólnie rzecz ta była trzymana w ścisłym sekrecie, z tym zrozumieniem, że chociaż Dawid był pomazany, to jednak nie miał władzy królewskiej, aż opatrzność Boża zupełnie odebrałaby władzę królewską od Saula i dała ją Dawidowi, który w żaden sposób nie miał starać się władzę tę zdobywać siłą. Pomazanie Dawida było niejako proroctwem na jego przyszłość, jak również było figurą na pomazanie Chrystusa. Bracia Dawida prawdopodobnie mniemali, że pomazanie jego oznaczało, że był naznaczony na proroka Bożego, aby zajął miejsce Samuela po jego śmierci, albo że to pomazanie oznaczało szczególne błogosławieństwo, w łączności z uświęceniem i ofiarowaniem, w którym i oni mieli udział. Jest pewnym, ze młodociany Dawid zachował się bardzo skromnie i przyzwoicie, a doświadczenia jakie później przechodził pod opatrznością Bożą, były dla niego bardzo pomocne w jego powołaniu; ćwiczyły go i przygotowywały na urząd króla, który otrzymał w czasie właściwym.

KOŚCIÓŁ POZAFIGURALNYM DAWIDEM

Imię Dawid oznacza umiłowany i jako takie reprezentowało Chrystusa, Głowę i Ciało. O Panu jest powiedziane: „Pomazał cię, o Boże! Bóg Twój olejkiem wesela na uczestników Twoich.” Gdy w czasie właściwym Bóg posłał Swego Syna na świat, aby się stał Odkupicielem, pomazanym Królem i Odnowicielem świata, opatrzność Boża zrządziła, że miał się urodzić w mieście Dawidowym, w Betlejemie. Pan również zajmował naonczas bardzo uniżone stanowisko. Jego bracia z narodu żydowskiego rozumieli o nim, że On wcale nie nadaje się na Wybawiciela. Ze wstydu niejako zakrywali twarze przed Nim. Jednakowoż Bóg pomazał Go na Wybawiciela, pominąwszy Aniołów i wszystkich wielkich na ziemi. Jezus również nie zaczął Swego panowania zaraz po pomazaniu Go duchem świętym. Najpierw miał przejść pewne doświadczenia i próby, tak jak Dawid przechodził. Podobna zasada stosuje się do Ciała Chrystusowego, czyli Kościoła, który też przechodzi próby, nie jest znany, niema poważania u ludzi, „nie wielu mądrych według ciała, nie wielu możnych, nie wielu zacnego rodu”. W teraźniejszym czasie Bóg powołuje tylko klasę Dawida, klasę umiłowanych. Oni też nie zaczynają królować zaraz, lecz będąc powołani, wstępują do szkoły doświadczeń wyznaczonych im przez Ojca, aby te doświadczenia przygotowały ich do obowiązków i przywilejów w królestwie, które otrzymają w czasie właściwym. Świat nie zna nas, mówi Apostoł. To jest prawdą. Świat nie wie, że jesteśmy pomazani, a nawet wielu z braci, którzy dostrzegli pomazanie, nie wiedzą co ono oznacza, nie rozumieją tego, że jesteśmy pomazani na królów i współdziedziców z naszym Zbawicielem. Jednakowoż nam jest to objawione, jak to określił Apostoł: „Ale wy macie pomazanie od Onego Świętego i wiecie o tym” (1 Jana 2:20). Pod wpływem tego pomazania, czyli błogosławieństwa Bożego, mamy się rozwijać i coraz więcej przygotowywać do królewskiego stanowiska, którego dostąpimy, gdy zostaniemy przemienieni przy pierwszym zmartwychwstaniu.

„OD ONEGOŻ DNIA I NA POTYM”

„I został duch Pański nad Dawidem, od onegoż dnia na potym.” Nie mamy rozumieć, że Dawid został spłodzony z ducha świętego, jak Kościół, czyli członkowie Ciała Chrystusowego, podczas Wieku Ewangelii. To co my otrzymujemy jest szczególnym błogosławieństwem od Boga, którego nikt nie mógł otrzymać przed zesłaniem ducha świętego podczas Zielonych Świąt, oprócz naszego Pana, który otrzymał ducha świętego bez miary przy chrzcie, w rzece Jordan. Duch, czyli wpływ Boży, oddziałujący na Dawida, był podobny do tego jaki oddziaływał na Samuela i na innych proroków. Bez wątpienia, duch ten dodawał Dawidowi mądrości, mocy i odwagi do tego stopnia, że on mógł rozsądnie rozważać różne sposobności i mógł uczyć się dobrych lekcyj z doświadczeń, które były dla niego szkołą przygotowawczą do jego przyszłej pracy na stanowisku króla.

Podobnie, lecz w daleko wyższym znaczeniu i stopniu, wierni w wieku Ewangelii, od czasu gdy wchodzą pod wpływ świętego ducha spłodzenia, który był wylany podczas Zielonych Świąt, mają zawsze kierować się tymże duchem, jak mówi Apostoł: „Bądźcie napełnieni duchem, napełnieni wszelaką zupełnością Bożą”, czyli coraz większą znajomością woli Bożej i duchem posłuszeństwa tejże woli. Im większa obfitość ducha świętego będzie rozlana w sercach naszych, tym więcej będziemy oświeceni i uczucie posłuszeństwa będzie się w nas pomnażać. Będziemy coraz więcej poważać Boga, oceniać nasze przywileje i powołanie do współdziedzictwa z Jezusem. Będziemy więcej widzieć potrzebę uczenia się lekcji, któraby nas uczyniła sposobnymi do zajęcia tego tak chwalebnego stanowiska.

Niżej podajemy uwagi, napisane przez doktora Bushnell’a, na temat: Powód dlaczego Bóg wybrał Dawida, a nie innego z jego braci.

Nie zapominaj ani na chwilę, że żadna twarz lub forma nie może być tak piękną ażeby ukryła brzydotę złego i przewrotnego serca. Na takiej piękności jest zawsze skaza, chmura lub zasłona. Przez wszystkie powierzchowne upiększenia wzrok Boży przenika do serca i duszy.

„Często się zdarza, że ludzie pogardzają kimś z powodu, że jest młody, ubogi lub niesławny, ale Bóg może go wybrać do najwyższych zaszczytów. Ludzie mogą przeznaczyć kogoś do korony, lecz uczta koronacyjna nie nastąpi aż się znajdzie kandydat przez Boga naznaczony. W naszej ciasnocie umysłowej może tego nie rozeznajemy i z tego powodu przy koronacji świętych zwycięzców Bożych w niebie, wielu dozna wielkich niespodzianek. Starajmy się szanować tych, których Bóg szanuje !”—Dr. Bushnell.”

====================

— 15 lipca 1908 r. —