Zmień język 

::R0444 : strona 5::

Dwa chrzty

Chociaż powyższy przedmiot był już obszernie przedstawiony na łamach tego pisma, jednak duże zainteresowanie nim ze strony nowych czytelników zmusza nas do ponownego rozważenia tego tematu.

Chrzest przez zanurzenie lub chrzest (z greckiego zanurzyć) wodny, którym chrzcił Jan Chrzciciel a potem nasz Pan i jego uczniowie, początkowo dla uczniów miał odmienne znaczenie od tego, które przyszło po zupełnym otwarciu się epoki Ducha i przyjęciu jej nauczania.

Jan Chrzciciel i jego uczniowie nawoływali do pokuty za grzechy, wykonując chrzest wodny jako symbol lub znak odwrócenia się od grzechu przez pokutującego. Chrzest wodny nie usuwał cielesnych nieczystości – grzechu – lecz był ilustracją tegoż. Uczniowie Pana Jezusa chrzcili ludzi w podobny sposób (Jan 4:2). Nawet sami Apostołowie stosowali ten symbol, przynajmniej przez pewien czas po Pięćdziesiątnicy. Przykładowe wersety: Dz. Ap. 2:38,41; 8:12,13,38. W każdym z powyższych przykładów, pokutujący grzesznicy mieli ilustrować odpuszczenie im grzechów i rzeczywiście, takie jest obecnie znaczenie obrządku wykonywanego wśród Chrześcijan.

Chrzest posiadał nowe i zupełnie inne znaczenie dla Apostołów, którzy będąc prowadzeni Duchem Świętym, otrzymali zrozumienie jego głębszego znaczenia zilustrowanego w słowach i czynach Pana Jezusa. Z pewnością, w przypadku Pana Jezusa, chrzest nie był figurą na usunięcie nieczystości grzechu, gdyż nikt z Jego przeciwników nie odpowiedział na postawione im pytanie „Któż z was może mi dowieść grzechu? „A biblijny zapis podaje, że „On grzechu nie popełnił.” Chrzest lub zanurzenie Pana Jezusa we wodzie było figurą na jego śmierć, której on dobrowolnie poddał się za nasze grzechy. Chrzest Pana Jezusa przedstawiał całkowite poświęcenie Jego woli dla Ojcowskich celów i planów dotyczących naszego zbawienia. Kiedy Pan Jezus zbliżał się do trzydziestego roku życia – do dojrzałego wieku męskiego według Zakonu – był to dla niego właściwy czas, aby ofiarować pełnię swej ludzkiej dojrzałości. Akt chrztu okazany przez tylko jedno zanurzenie się we wodzie i powstanie z niej przedstawiał Jego zanurzenie się w śmierć oraz Jego ufność w Ojcowską obietnicę, że nie pozostanie w śmierci, ale będzie z martwych wzbudzony (Ps. 16:10; Dz. Ap. 2:31).

Kiedy Pan Jezus przyszedł do Jana, aby się dać ochrzcić przez niego – aby, jak należało, okazać symbol pokuty i naprawy – zaskoczony tym Jan powiedział: „Ja potrzebuję chrztu od ciebie, a ty przychodzisz do mnie?” Jan rozpoznał bezgrzeszny stan Pana Jezusa, wiedząc, że On nie potrzebował pokuty. Pan Jezus odpowiedział: „Ustąp teraz, albowiem godzi się nam (kościołowi, którego głową był On sam) wypełnić wszelką sprawiedliwość.” Jego śmierć symbolicznie pokazana przez zanurzenie się we wodzie, rzeczywiście była wypełnieniem wszystkich słusznych wymagań sprawiedliwości wobec potępionego rodu Adama.

To, co było wyrażone w owym lapidarnym, symbolicznym akcie, w pełni zostało wykonane w czasie trzech i pół lat Jego misji – gdyż podczas tych lat On umierał codziennie, czyli nieustannie oddawał swoje siły życiowe – ofiarowując siebie – dla Bożej prawdy, dla Bożych dzieci i w ogólności dla wszystkich ludzi. Akt zanurzenia w sposób symboliczny oznaczał całość tego ofiarowania się, które będąc rozpoczęte w rzece Jordan, zakończyło się na Kalwarii, uwieńczone zwycięstwem Jego nowego stworzenia przy zmartwychwstaniu. Zarówno dla Pana Jezusa jak i dla Jego naśladowców – wszystkich, którzy chcieliby mieć udział w obecnych cierpieniach i w ostatecznej chwale, chrzest w śmierć oznaczał ofiarowanie i cierpienie do końca. Do wszystkich, którzy chcieliby mieć udział w niebiańskiej chwale, odnosi się takie samo pytanie, jakie skierowane było do apostołów Jakuba i Jana: „Czy możecie być ochrzczeni chrztem, którym ja się chrzczę?” (Mat. 20:22). Jeśli wyraziliśmy naszą gotowość, mamy obietnicę, że możliwości będą nam dostarczone; gdyż nasz wódz zapewnia nas o tym. Dalej Pan Jezus mówi: „Chrztem mam być ochrzczony i jakże jestem udręczony, aż się to dopełni” (Mat. 20:22; Łuk. 12:50). Wszyscy powinni zauważyć, że powyższe wersety nie nawiązują do symbolicznej śmierci wodnej, lecz do rzeczywistej.

Po Pięćdziesiątnicy, prowadzeni mocą Ducha Świętego Apostołowie stopniowo przychodzili do zrozumienia tego głębszego i bardziej przekonywującego znaczenia chrztu dla Chrześcijan – dla tych, którzy pragnąc naśladować Mistrza, zapierają się i krzyżują swoje ciała dla niebiańskiej chwały – dla osiągnięcia pierwszego zmartwychwstania, aby jakimkolwiek sposobem mogli poznać go i doznać mocy zmartwychwstania jego (do duchowego stanu) i uczestniczyć w cierpieniach jego, stając się podobnymi do niego w jego śmierci (Filip. 3:10). Oni zobaczyli, że chrzczenie się chrztem Pana Jezusa posiadało o wiele większe znaczenie od chrzczenia się chrztem Janowym. Było to coś więcej niż odwrócenie się od grzechu; teraz chrzest oznaczał poświęcenie – ofiarowanie tego, co w Bożych oczach już było usprawiedliwione. Stąd więc widzimy, jak zręcznie apostoł święty Paweł poucza i napomina wierzących już usprawiedliwionych od grzechu przez wiarę w Odkupiciela, aby przyoblekali się w Chrystusa przez chrzest; aby stawali się członkami „małego stadka” – członkami jego ciała – przez zanurzenie się w Chrystusa. Cytujemy następujące słowa apostoła: „Czyż nie wiecie, że my wszyscy, ochrzczeni w Chrystusa Jezusa, w śmierć jego zostaliśmy ochrzczeni? (zanurzeni) Pogrzebani tedy jesteśmy wraz z nim przez chrzest w śmierć, abyśmy jak Chrystus wskrzeszony został z martwych przez chwałę Ojca, tak i my nowe życie prowadzili” – jako ci, którzy mają niebiańskie a nie ziemskie nadzieje i cele. Czym różni się to znaczenie chrztu dla świętych od tamtego znaczenia przekazanego przez chrzest Janowy? Rzeczywiście, zauważywszy te różnicę, apostołowie wkrótce zrozumieli, że chociaż chrzest Jana miał taki sam wygląd zewnętrzny, to wcale nie przedstawiał chrztu w Chrystusa i tym, którzy już raz ochrzczeni byli chrztem upamiętania, było nakazane, aby oni ponownie chrzcili się i w ten sposób okazywali nowe głębsze znaczenie chrztu (Dz. Ap. 19:1-5; 10:48).

Mamy nadzieję, że na podstawie tych kilku krótkich świadectw, wszyscy będą zdolni rozpoznać dwa chrzty (dwa pod względem znaczenia; jeden pod względem zewnętrznego wyglądu). Przy użyciu biblijnych komentarzy lub konkordancji wszyscy mogą poszerzyć te świadectwa. Niech też wszyscy wyraźnie rozróżniają rzeczywistość, jaka pochodzi ze serca, od symbolu wodnego, który jest cieniem. Również wszyscy powinni wiedzieć, że zewnętrzna forma ma nawet większą wagę i tym bardziej jest właściwą do zastosowania przez tych, którzy widzą rzeczywistość. Nie tylko powinniśmy mieć wiarę w sercach, ale wyznawać ją ustami – jako akt symboliczny. Uważamy, że zanurzenie figurujące śmierć ludzkiej natury nie jest więcej potrzebne, z wyjątkiem tych, którzy już w sercu uczynili poświęcenie – złożyli ciała swoje jako ofiarę żywą, co zostało przedstawione w poprzednim artykule o Poświęceniu – ale którzy przedtem jeszcze nie dostrzegli piękna, znaczenia i poprawności symbolu. Jednak zanurzenie praktykowane przed epoką Ewangelii – zwane chrztem Janowym lub chrztem upamiętania, jako wskazujące na zmianę życia i wynikające z niej oddalenie cielesnych nieczystości – jest obecnie znowu stosowane, obrazując prawdziwe poświęcenie, jakie ziemscy ludzie powinni okazywać, aby uzyskać całkowitą harmonię z Panem Bogiem.

Czyżby apostoł święty Paweł miał odmienny pogląd odnośnie dwóch chrztów, mówiąc, że mamy „jeden chrzest.” Nie, on kieruje swoje słowa do Kościoła, do naśladowców Pana Jezusa nie ochrzczonych chrztem Janowym, ale ochrzczonych w Chrystusa Jezusa – do grona pomazańców, których głową jest Pomazaniec Jezus. Niektórzy dopytują się: Kto we właściwy sposób mógłby wykonywać obrząd chrztu? Odpowiadamy, że każdy może, nie ma znaczenia, jaka osoba go wykonuje, ale oczywiście, pierwszeństwo do sprawowania tego obrzędu wolelibyśmy oddać bratu w Chrystusie. Podczas obrzędu chrztu w Chrystusa Jezusa mamy zwyczaj wypowiadania następujących słów: „Bracie – w imieniu (z upoważnienia) Ojca i Syna i Ducha Świętego, Ja ciebie chrzczę w Chrystusa Jezusa.” Do tych, zawierających przymierze odwrócenia się od grzechu i naśladowania sprawiedliwości, wypowiadane są następujące słowa: „Bracie – w imieniu Pana Jezusa Chrystusa, twoje grzechy są ci odpuszczone; idź i więcej nie grzesz więcej.” „Jeżeli wytrwacie w słowie moim, prawdziwie uczniami moimi będziecie” (Jana 8:31).

———–

— Luty 1883 r. —