Zmień język 

::R5391 : strona 30::

Kapłańska dziewiąty i szesnasty

Wydaje się, że nie wyraziliśmy dość jasno naszej myśli odnośnie nauk, zawierających się w tych dwóch rozdziałach. Nasze objaśnienia w CIENIACH PRZYBYTKU, że rzeczy opisane w tych dwóch rozdziałach wyobrażają ofiary Dnia Pojednania, zostały źle zrozumiane. Nie mamy na myśli, aby te dwie ceremonie odbywały się w tym samym szczególnym Dniu Pojednania. Naszym zrozumieniem jest, że antytyp tych dwóch obrazów miał miejsce w tym samym antytypicznym Dniu Pojednania – Wieku Ewangelii.

Opis, jaki się znajduje w Dziewiątym Rozdziale (3 Moj. 9) odnosi się do poświęcenia kapłanów. Ceremonia tam opisana, przedstawia poświęcenie Aarona i miała być powtarzana za każdym razem, gdy Arcykapłan obejmował urząd. Ten obrządek miał być powtarzany jedynie wtedy, gdyby Arcykapłan umarł, a na jego miejsce miał być wybrany inny. Gdyby się zdarzyło, że w jednym roku umarłoby kilku arcykapłanów, to tego rodzaju ceremonia odbyłaby się przy każdym wstępującym na urząd arcykapłański. Mogłoby także się wydarzyć, że ta ceremonia opisana w 3 Moj. 9 nie była odprawiana przez wiele lat. Na przykład Aaron po otrzymaniu urzędu arcykapłana, żył blisko czterdzieści lat, zatem nie było potrzeby odprawiania tej ceremonii aż po jego śmierci, gdy syn jego Eleazar, objął urząd arcykapłana, dopiero wtedy ceremonia poświęcenia została odprawioną. Przeciwnie, Dzień Pojednania opisany w Szesnastym Rozdziale (3 Moj. 16), powtarzał się każdego roku.

Zgodność, jaka zachodzi między tymi dwoma ceremoniami jest pokazana przez ofiary, które w obydwóch wypadkach składały się z cielca i kozła. Reprezentowały one te same ofiary w antytypie – cielec wyobrażał arcykapłana, a kozioł kapłanów; ponieważ Jezus umarł tylko raz – nie dwa razy. Dlatego też, śmierć cielca w obydwóch wypadkach przedstawiała ofiarę Jezusa. Ponieważ Kościół, również umiera tylko raz, zatem ofiara kozła w obu przypadkach wyobraża śmierć Kościoła, jako członków antytypicznego kapłaństwa, będących pod przewodnictwem ich Arcykapłana.

Można by zapytać, po co więc te dwa obrazy? Odpowiadamy: Ponieważ śmierć Jezusa miała dwa różne aspekty i podobnie śmierć Kościoła ma dwa aspekty. Tylko przez śmierć ziemskiej natury Jezus i Kościół mogli osiągnąć naturę Niebiańską i urząd Królewskiego Kapłaństwa – zakwalifikować się do dzieła Mesjasza. Dlatego nawet gdyby świat nie potrzebował być odkupiony od grzechu, to Kapłan musiałby złożyć dokładnie taką samą ofiarę, aby osiągnąć Swoje wysokie stanowisko. I tak samo byłoby z podkapłanami. Z drugiej strony, jako że ludzkość jest grzesznikami, potrzebującymi odkupienia, zadośćuczynienie za grzech byłoby konieczne, zanim dzieło restytucji mogłoby być kontynuowane, zupełnie niezależnie od wywyższenia Chrystusa i Kościoła na poziom niebiański.

Przeto „lepsze ofiary” Mesjasza obejmują dwa odrębne i oddzielne, a jednak bardzo ważne dzieła. Było niezbędnym, aby Jezus i Jego naśladowcy cierpieli, a tak weszli do chwały. To jest wykazane w 3 Moj. 9. Było także koniecznym, aby ofiara za grzechy

::R5391 : strona 31::

została złożoną za rodzaj ludzki, aby w skutek tego mógł korzystać z błogosławieństw, które przyniesie Restytucja, a to jest pokazane w figurze opisanej w 3 Moj. 16. Zatem powtarzamy, że ofiary opisane w 3 Moj. 9 i jakie się znajdują w 3 Moj. 16, są te same ofiary ukończone w tym samym antytypicznym Dniu Pojednania – Wieku Ewangelii.

====================

— 15 stycznia 1914 r. —