Zmień język 

::R5840 : strona 29::

WARTOŚĆ UMIARKOWANIA

„Skromność wasza niech będzie wiadoma wszystkim ludziom; Pan blisko jest.” – Filip. 4:5.

PYTANIE – Apostoł Paweł pisze: „Skromność [umiarkowanie – wg KJV] wasza niech będzie wiadoma wszystkim ludziom”. Jakie szczególne znaczenie ma słowo „skromność” i jaki jest związek między tymi słowami a następnym wyrażeniem, „Pan blisko jest”?

Odpowiedź – Duch Pański jest duchem mądrości, sprawiedliwości, miłości i zdrowego rozsądku. Kto zatem otrzymuje Ducha Pańskiego, proporcjonalnie do tego, jak go otrzymuje, nabywa stosowne cechy umysłu i serca. Na początku doświadczenia chrześcijańskiego, miara tego umiarkowania, rozsądku czy delikatności, jest oczywiście stosunkowo niewielka. Ale ta cecha stopniowo jest coraz bardziej doceniana. Poglądy takiej osoby stają się bardziej rozsądne, gdy zostaje uświęcona przez tego Ducha. Będzie miała coraz więcej ducha zdrowego rozsądku, delikatności, cichości i będzie coraz bardziej przygotowywana do ustanowienia Królestwa.

Ta postawa umysłu w dużej mierze wynika z wiedzy. Prawdziwy uczeń Chrystusa, kiedy dowiaduje się więcej o Bogu i Jego planach, więcej o pochodzeniu grzechu na świecie, o tym, jak do niego doszło i jak jego kara przeszła na wszystkich ludzi w wyniku procesu dziedziczenia, to odczuwa więcej ducha umiarkowania i działa z większą troską i miłością wobec innych, niż gdyby ludzie byli doskonali. Kiedy zdajemy sobie sprawę, że ilość i stopień tych niedoskonałości u różnych osób są różne, to w naszym postępowaniu powinniśmy być umiarkowani wobec wszystkich, rozsądni wobec wszystkich, cierpliwi wobec wszystkich, mieć ducha sprawiedliwości, rozsądku i miłosierdzia.

Ten nakaz Apostoła nie odnosi się do praktykowania tej cechy tylko wobec Kościoła, ale wobec wszystkich ludzi. Oczywiście to umiarkowanie powinno zacząć się od domu, a szczególnie miałoby być widoczne w dobrych uczynkach w Kościele, w przeciwieństwie do złych uczuć – gniewu, złości, domysłów, nienawiści, kłótni – uczynków ciała i Diabła. Jednak duch umiarkowania nie powinien ograniczać się do domu, ale powinien być okazywany wszystkim, z którymi mamy społeczność lub się kontaktujemy. Mówiono o Apostołach, że ludzie „poznali je, iż byli z Jezusem”. Powinniśmy

::R5840 : strona 30::

żyć tak ze wszystkimi, zarówno z braćmi, jak i ze światem, aby w ten sposób nas poznali. Powinniśmy dbać o to, aby nasze postępowanie było zasługą wielkiego i szlachetnego Dzieła, z którym jesteśmy utożsamiani.

Związek pomiędzy tym, żeby nasze umiarkowanie było znane, a stwierdzeniem „Pan jest blisko”, wydaje się polegać na tym, że lud Boży ma na uwadze swoje oczekiwanie na podstawie obietnic Słowa Bożego, że królestwo Mesjasza ma zostać niedługo założone, i że to powinno im pomóc w prowadzeniu godnego życia. Nie wiadomo, czy należy rozpatrywać ten fragment z punktu widzenia, że Kościół z czasów apostołów żył w końcowej fazie długiego tysiącletniego tygodnia, a święto szabatowe było blisko, kiedy Pan miał przyjść i założyć swoje królestwo, czy też z punktu widzenia czasu – że ludzie Pana powinni ćwiczyć łaskę umiarkowania, ponieważ pozostało im niewiele czasu, by ją objawiać. W każdym razie, wiedząc, że sprzeciw grzechu nie potrwa już zbyt długo, możemy mieć więcej cierpliwości i ćwiczyć tę cierpliwość z większą łatwością, gdy mamy

::R5841 : strona 30::

to przed oczami.

Podobną myśl wyraża Apostoł, kiedy mówi, że ucisk, jaki przechodzi lud Boży, nie jest godny porównania z chwałą, która ma się w nich objawić. To powinno uczynić nas bardzo umiarkowanymi, bardzo wyrozumiałymi w okolicznościach, które uczyniłyby innych bardzo niegrzecznymi, bardzo złośliwymi, bardzo nieumiarkowanymi. Możemy być bardzo łagodni, nie tylko z powodu naszej wiedzy o bliskości Królestwa, ale także z powodu tego, że znamy słabości innych, które powodują, że naruszają nasze prawa.

=====================

— 15 stycznia 1916 r. —