Zmień język 

::R5628 : strona 45::

POWRÓT KOŚCIOŁA Z PUSTYNI

Stan PUSTYNI to stan oddzielenia od błogosławieństw cywilizacji; to stan odcięcia, separacji od świata. Kiedy myślimy o prawdziwym Kościele, to czytamy, że Pan dał mu dwa skrzydła, aby mógł odlecieć na takie pustkowie i żyć tam przez 1260 symbolicznych dni lub lat. Wygląda na to, że z własnej woli udał się na tę pustynię i dobrowolnie stał się wyrzutkiem oraz nie korzystał z przywilejów światowego społeczeństwa, ale doświadczał powszechnego ostracyzmu i oddzielenia.

Kiedy w typie są składane ofiary Dnia Pojednania, czytamy, że kozioł ofiarny był wyprowadzony na pustynię, ale nie udał się tam dobrowolnie, lecz został wypędzony. W antytypie wierna, poświęcona klasa udaje się na pustynię dobrowolnie, podczas gdy inni będą do tego przymuszeni. Obie te klasy  doświadczą jednak podobnych przeżyć. Doświadczenia Kościoła były cierpieniami, które wynikały z ich wierności dla Pana i Prawdy. Lud Boży może znajdować się na tym pustkowiu, nawet będąc otoczony wszystkimi troskami tego świata. Jesteśmy oddzieleni od tego świata i chociaż żyjemy na tym świecie, to nie należymy do tego świata.

W Księdze Objawienia czytamy, że Kościół uciekł na 1260 lat na pustynię, a w tym czasie wielki system miał kontrolę nad tym, co się wtedy działo. Wiemy, że to rozpoczęło się w 539 roku n.e., a zakończyło w roku 1799. Był to okres ostracyzmu, zwany stanem pustkowia, ale niekoniecznie prześladowań. Można przejść do stanu pustkowia i nie doświadczyć prześladowań – nie zostać zastrzelonym, powieszonym ani nic z tego rodzaju rzeczy. Tak więc pustynia nie przedstawia prześladowania, a jedynie oddzielenie.

W języku symbolicznym miasto przedstawia uznanie, wyróżnienie i znaczenie w tym świecie, podczas gdy pustynia oznacza stan odwrotny, stan bycia ignorowanym, ostracyzmu itp. Podczas 1260 symbolicznych dni prawdziwy Kościół znajdował się w stanie ostracyzmu. Rządy nie zwracały na niego uwagi, ale z drugiej strony poświęcały wiele uwagi wielkiemu systemowi, który wywyższył się i stał się jak „wielkie miasto, które króluje nad królami ziemi” – Mistycznym Babilonem.

POWRÓT Z PUSTYNI

Pod koniec tego okresu, począwszy od 1799 roku, właściwa koncepcja Kościoła została w większym stopniu uznana ogólnie przez świat, kiedy potęga papiestwa została złamana, a papież uprowadzony jako więzień do Francji. To wtedy narody zdały sobie sprawę, że w pewnym stopniu myliły się, sądząc, że papież jest przedstawicielem Chrystusa. Od tego czasu papiestwo, jako wielki system, nie miało mocy, która pozwoliłaby im prześladować, ale było zmuszone rywalizować z innymi wyznaniami. Wyznania baptystów, metodystów i inne rozkwitały w tym czasie, a świat uznał je w takim samym stopniu, jak wcześniej uznawał papiestwo.

Chociaż Papiestwo nie poszło na pustynię, to protestantyzm wyszedł ze stanu pustyni, aby zostać bardziej rozpoznanym przez ludzi i

::R5628 : strona 46::

przez rządy. Trwało to przez długi czas, a wtedy Biblia zyskała bardziej powszechne uznanie niż wcześniej. Wkrótce po 1799 roku zaczęły powstawać Towarzystwa Biblijne. Biblia zyskała wielkie znaczenie. Stary i Nowy Testament, dwaj świadkowie Boga, zostali wyniesieni do Nieba. Ci, którzy opowiadali się za Biblią, wyszli na światło dzienne. Badacze Biblii i studiowanie Biblii stało się bardziej popularne niż kiedykolwiek wcześniej. Zaczęto drukować Biblie i wszyscy zaczęli je studiować.

Nie ma biblijnej zapowiedzi, że Kościół powróci do stanu pustkowia. Nasze nawiązanie do drugiego doświadczenia na pustyni opiera się na symbolicznym obrazie naszych czasów, który jest nam przedstawiony w doświadczeniach Proroka Eliasza. Eliasz, który przedstawia prawdziwy Kościół Boży, był przez pewien czas uznawany, że jest prawdziwym prorokiem. Królowa Jezabela go nie uznawała, dlatego wpłynęła na króla Achaba i wystąpiła przeciwko niemu. Król, który chciał zabić Eliasza, spowodował, że uciekł on na pustynię i przebywał tam 1260 dni, czyli trzy i pół roku. Było to symbolem 1260 lat, podczas których Kościół pozostawał w warunkach pustyni.

Pod koniec tych 1260 dni doświadczeń Eliasza, powrócił on z pustyni i dokonał wielkiej manifestacji. Ujawnił on kapłanów Baala, którzy byli faworyzowani przez królową Jezabelę i króla Achaba. Ta manifestacja skutkowała wielkim wywyższeniem Słowa Bożego i wielkim upadkiem kapłanów

::R5629 : strona 46::

Baala. Od tego czasu musieli pozostawać w odosobnieniu. Lud bowiem mówił: „Naprawdę Jahwe jest Bogiem!”.

Rozumiemy, że to wszystko w wyjątkowy sposób przedstawia, jak prawdziwy Kościół, w 1799 roku, zamanifestował się przed królami tego świata i stanął w obronie Boga i Biblii. Eliasz przedstawiał prawdziwy Kościół, a Jezabela system papieski i inne systemy blisko z nią związane, Achab zaś przedstawia rząd, a lud Izraela przedstawia świat. Biblia została narzucona Jezabeli, Achabowi i wszystkim pozostałym. Ci dwaj świadkowie zostali wywyższeni, ponieważ ludzie zwrócili na nich uwagę.

DRUGIE DOŚWIADCZENIE ELIASZA NA PUSTYNI

Wracając do obrazu: Królowa Jezabela przedstawiała swoje córki, swój ród, swoją rodzinę. Prorok Eliasz przedstawiał prawdziwy lud Boży w obecnym czasie. Królowa nie prześladowała go, ale groziła mu, dlatego ponownie uciekł na pustynię – tym razem jednak nie na określony czas. Ogólnie rzecz biorąc, ludzie nie byli już tak ograniczeni, jak wcześniej. Kapłani Baala nigdy nie odzyskali swoich wpływów. Eliasz ponownie udał się na pustynię i był tam karmiony przez pewien czas, choć nie była to już wcześniejsza opieka, trwająca 1260 dni, kiedy to kruki przynosiły mu pokarm, lecz było to specjalnie przygotowane pożywienie na określony czas.

Jak rozumiemy, ten pokarm specjalnie dostarczony Eliaszowi po jego doświadczeniach z kapłanami Baala i po jego ucieczce przed Jezabelą, przedstawia szczególne Poselstwo, którym obecnie karmiony jest lud Boży. Po tym, jak Eliasz dotarł na pustynię, zaczął się zniechęcać, bo powiedział: „Dosyć już, o Panie” – co oznaczało, że był zniechęcony. Ale Pan wzmocnił go wyjątkowym pokarmem na tyle, że miał dość siły, aby udać się na górę Horeb. Góra ta przedstawia Królestwo Boże, Królestwo Mesjasza. Wierzymy, że dzięki temu duchowemu pokarmowi zostaliśmy teraz doprowadzeni do czasu, gdy Królestwo ma być ustanowione.

Kiedy Eliasz wszedł na górę Horeb, Pan dał mu trzy świadectwa (1 Król. 19:1-18). Wiatr rozdzierający góry przedstawia obecnie trwającą wojnę. Wielkie trzęsienie ziemi symbolicznie przedstawia rewolucję społeczną, jakiej świat jeszcze nigdy nie widział, a która – jak wierzymy – ma się wkrótce wydarzyć. Nie nastąpi ona bezpośrednio po rozpoczęciu wojny, ale może się zdarzyć, że wojna będzie trwała równolegle z trzęsieniem ziemi. Ale to jeszcze nie wszystko. Trzecim przejawem był wielki ogień, który pochłaniał wszystko na swojej drodze. To przedstawia powszechną anarchię, jaka ogarnie świat po społecznej rewolucji. Następnie po ogniu Eliasz usłyszał „cichy i delikatny głos”, który przedstawia Boską Moc, mającą przynieść światu błogosławieństwa.

====================

— 1 lutego 1915 r. —